سعید امان پور؛ محمدجواد کاملی فر؛ حجت بهمئی
چکیده
یکی از چالشهای اساسی در فرآیند توسعه شهری کشورهای در حال توسعه رشد شتابان آنها میباشد که اگر این رشد حالت پراکنده و بدون برنامهریزی به خود بگیرد مشکلات و مسائل متعددی را گریبانگیر فرایند مدیریتی و برنامهریزی شهری خواهد نمود. شهر اهواز در کشور ما یکی از شهرهایی است که در سالهای اخیر رشد شتابان و پراکندهای را در عرصهی ...
بیشتر
یکی از چالشهای اساسی در فرآیند توسعه شهری کشورهای در حال توسعه رشد شتابان آنها میباشد که اگر این رشد حالت پراکنده و بدون برنامهریزی به خود بگیرد مشکلات و مسائل متعددی را گریبانگیر فرایند مدیریتی و برنامهریزی شهری خواهد نمود. شهر اهواز در کشور ما یکی از شهرهایی است که در سالهای اخیر رشد شتابان و پراکندهای را در عرصهی توسعهی اراضی شهری به خود دیده است. با توجه به نقشهی وضعیت توسعه اراضی شهری مشخص میشود که این روند سال به سال تشدید شده و منجر به چالشهایی در زمینهی تأمین خدمات و منابع زیرساختی در شهر گردیده است. در این راستا با توجه به ضرورت مسأله در مطالعهی حاضر سعی شده است به روش «توصیفی-تحلیلی» به ارزیابی تغییرات کاربری اراضی در کلانشهر اهواز مابین سالهای 1989 تا 2013 پرداخته شود. گردآوری اطلاعات در بخش توصیفی از طریق مطالعه اسناد کتابخانهای و در بخش تحلیلی پژوهش از طریق استخراج تصاویر ماهوارهای (TM (Thematic Mapper برای سالهای (1985) و (2013) از محدوده شهر اهواز انجام گرفته است. جهت انجام تحلیلهای آماری و بصری بر روی تصاویر ماهوارهای، از نرمافزارهای Envi 4.8 و Arc GIS 10.2 استفاده شده است. نتایج بهدست آمده، نشان میدهد که طی سالهای 1989 تا 2013 نزدیک به 23 درصد از سهم اراضی بایر و زمینهای کشاورزی کم شده و در طرف مقابل سهم اراضی ساخته شده از 35/16 به 55/34 افزایش یافته است که بیشترین آنها مربوط به مناطق جنوبی و شرقی اهواز (قسمتهایی از مناطق 4و 5 و 6 شهرداری میباشد).
محسن احد نژاد روشتی؛ شهریور روستایی؛ محمدجواد کاملی فر
چکیده
شبکه معابر شهری از مهمترین شریانهای حیاتی شهرها محسوب میشوند که مخصوصاً بعد از بحران، در عملیات امداد و نجات، تخلیهی مجروحان و آسیب دیدگان تأثیر بسزایی دارند. بنابراین ارزیابی آسیبپذیری شبکه معابر شهری و برنامهریزی برای کاهش این آسیبها امری ضروری مینماید. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی با هدف ارزیابی شبکه معابر شهری ...
بیشتر
شبکه معابر شهری از مهمترین شریانهای حیاتی شهرها محسوب میشوند که مخصوصاً بعد از بحران، در عملیات امداد و نجات، تخلیهی مجروحان و آسیب دیدگان تأثیر بسزایی دارند. بنابراین ارزیابی آسیبپذیری شبکه معابر شهری و برنامهریزی برای کاهش این آسیبها امری ضروری مینماید. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی با هدف ارزیابی شبکه معابر شهری در برابر زلزله با رویکرد مدیریت بحران در منطقه 1 تبریز انجام گرفته است. برای ارزیابی آسیبپذیری شبکه معابر منطقه1 تبریز، 3معیار درجه محصوریت، تراکم و ویژگیهای ساختمانی انتخاب شدند که معیار تراکم شامل زیر معیار تراکم جمعیتی و تراکم ساختمانی و معیار ویژگیهای ساختمانی شامل پنج زیر معیار قدمت بنا،کیفیت بنا، نوع کاربری، سطح اشغال و نوع مصالح میباشد که هریک از این زیر معیارها، خود نیز دارای چندین زیرمعیار هستند که با روش دلفی ارزشگذاری شدند. در نهایت پس از ارزیابی آسیبپذیری معابر در هر زیر معیار، با روش ارزیابی چندمعیاره (MCE) در قالب نرم افزار IDRISI، معیارها همپوشانی شدند. نتایج نهایی حاکی از این است که، آسیبپذیری شبکه معابر محدودهی مورد مطالعه (جز در محلات نوساز)، بیشتر از حد متوسط، و عمدتاً زیاد و خیلی زیاد است. آسیبپذیری شبکه معابر در محلات اسکان غیررسمی بیشتر به چشم میخورد که در برنامهریزیها باید در اولویت قرار بگیرند.