سید رامین غفاری؛ پژمان محمدی ده چشمه
دوره 18، شماره 72 ، بهمن 1388، ، صفحه 25-27
چکیده
محدودیت منابع و تنگناهاى مکانى - فضایى در پهنه سرزمین، به طور عام و حوزه هاى شهرى به طور خاص، به همراه افزایش جمعیت هاى انسانى، ایجاب مى کند تا با رویکردى آمایشى مبادرت به ساماندهى نظام فضایى در سکونتگاه هاى انسانى (شهرى - روستایى) نمود. شناخت و سعى در برقرارى تعادل و توازنى منطقى در نظام شبکه شهرى از جمله راهبردهاى مؤثر در ساماندهى ...
بیشتر
محدودیت منابع و تنگناهاى مکانى - فضایى در پهنه سرزمین، به طور عام و حوزه هاى شهرى به طور خاص، به همراه افزایش جمعیت هاى انسانى، ایجاب مى کند تا با رویکردى آمایشى مبادرت به ساماندهى نظام فضایى در سکونتگاه هاى انسانى (شهرى - روستایى) نمود. شناخت و سعى در برقرارى تعادل و توازنى منطقى در نظام شبکه شهرى از جمله راهبردهاى مؤثر در ساماندهى فضا و تسهیل در فرآیند نیل به توسعه پایدار مى باشد. در این مقاله با استعانت از مدل مرتبه - اندازه، چگونگى توزیع و تفّرق مکانى جمعیت و نیز نظام حاکم بر سلسله مراتب شهرى در هر یک از شهرهاى مستقر در شهرستان شهرکرد (قلمرو تحقیق) مورد بررسى و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل نشان مى دهد که از مجموع 12 شهر مورد مطالعه، شهرکرد به عنوان نخستین شهر 05/51 درصد جمعیت شهرنشین شهرستان را به خود اختصاص داده است. پس از آن فرخشهر، به عنوان دومین شهر (شهر کوچک) و سپس 10 شهر دیگر در زمره شهرهاى بسیار کوچک قرار مى گیرند. ارائه رهنمودهایى جهت توزیع بهینه و متناسب جمعیت و کاهش نابرابرى (شکاف) بین نخستین شهر با دیگر شهرهاى مستقر در قلمرو تحقیق از جمله رویکردهاى مورد اهتمام در این مقاله است.
